Facet z Daft Punk też przecież poszedł w klasykę...

Z punktu widzenia muzyki Vince'a i tego co robił przez ostatnie lata w Earsure zaskakuje wszystko, nawet patrząc na niezbyt ciekawy projekt z Gorem - nadal jest to pełne zaskoczenie.Wydaje się, że żywe instrumenty słychać w większości utworów A nawet jeśli nie są żywe to tym bardziej chapeaux ba- taki Scarper dajmy na to ..mniam. Do tego delikatnie dozowane przepiękne chórki (kojarzące się z Vanishing Point Apollo 440).
Ujmuje sposób prezentacji przestrzeni, budowania napięcia (jak w White Rabbit choćby), melodyjności i tego jak z każdym dźwiękiem kupowana jest uwaga słuchacza. Pełna smaczków, wybornie podana czysta elektronika, w dodatku przystępnie i bez tak modnego od lat przybrudzania. Bez silenia się na awangardyzm, dekonstruktywizm za to wyjątkowo spójna, niemęcząca porcja muzyki jakiej nigdy bym się po nim nie spodziewał.

Dużo fajniejsze IMHO, też z wiolonczelą itp.

Projekt z Gorem uważam za nieśmieszny, muzyczny żart. Nie wiem, może to po prostu kaprys ze strony muzyków żeby spiknąć się po latach i nagrać cokolwiek.

A ja VCMG polubiłem od samego początku i chętnie wracam.

Wielki szacun i chylę czoła.
Takiego teatralno-filmowego materiału po Master Of Plastic (VC) się nie spodziewałem.
A ślady jego geniuszu, jak kiedyś napisałem, odnalazłem już na płycie Erasure - Erasure. Ta płyta dla mnie stanowi jeszcze wyższy level.
Jeśli szukacie śladu Yazoo czy Erasure, to nie znajdziecie, i dobrze.
Trochę to ciemna strona Oldfield'a, Recoil'a, Jarre'a, FSOL, Vangelis'a, Burzum'a - spijamy gorzką śmietankę w stylu dark ambient i to mi się podoba.
Panuje tu mrok, którego zdecydowanie brakuje mi aktualnie w DM.
Piszę to po pierwszym odsłuchu i bardzo chętnie się głębiej osłucham ze Songs Of Silence.

Zmarła żona Vince'a - Tracy Hurley Martin. Teraz odbiór albumu trochę nabierze innego wymiaru.